Dion Jordens is stagiair voor Smiling Child of The Gambia. Zijn stage is een opdracht vanuit het Montessori College Twente, te Hengelo. Tijdens de stage van Dion houden wij zo veel mogelijk zijn verslag bij. Lees ook: Dag 4 uit het dagboek van Dion.

Dan mis ik vooral de WiFi!

Het is alweer de 5de dag van mijn stage hier in The Gambia. Een dag om even bij te werken. Ik werd wakker en het viel me gelijk op dat het enorm warm was. De stroom was al een tijdje ervoor uitgevallen, waardoor de airco niet werkte. De stroom valt hier regelmatig uit, daar wen je wel aan. De ene keer is het een paar minuten en soms ook wel een half uur tot anderhalf uur. In die tijd heb ik geen water of elektriciteit, dus ook geen WiFi. Dan mis ik vooral de WiFi! Ik voel me dan best wel verwend, want de afgelopen dagen heb ik gezinnen bezocht die überhaupt geen water of elektriciteit hebben.

Na het ontbijt heb ik mij goed ingesmeerd en ben ik aan het zwembad van het hotel gaan liggen. We verblijven hier in het Seaview Garden Hotel, Kololi, The Gambia. Ik kon het niet lang volhouden, want het was te heet. De gevoelstemperatuur was wel 44 graden! Om even af te koelen ben ik gaan zwemmen, waarna ik in de schaduw verder werkte aan mijn verslag.

Ik heb wel 3 ijskoffies gehad!

Mark zijn ouders waren hier ook de afgelopen dagen. Op enkele van de foto’s in mijn verslagen zie je hen erbij. Zij moesten helaas al weer naar huis. Mark en Jacco brachten hen naar het vliegveld in de avond. Ik moest mijzelf zien te vermaken. Met Google in mijn hand lukte dat best wel, want na wat ‘googlen’ vond zag ik restaurant Paradiso. Niet ver van ons hotel, aan de toeristische strip en een pizza voor slechts EUR 4,50! Bij Paradiso hadden ze ook een heerlijke ijskoffie. Ik heb er wel 3 gehad en toen zat ik echt vol!

Ik ben vervolgens teruggelopen naar het hotel. Via het strand maakte ik een mooie wandeling en onderweg viel mij op dat écht iedereen je aanspreekt. Ze willen echt allemaal wel iets van je, dat is best wel leuk, maar soms ook een beetje irritant. Bij enkele liep ik gewoon stug door. Ze vragen je echt van alles; massages, een taxiritje, zelfgemaakte barretjes bezoeken en ga zo maar door.

Voordat ik naar bed ging begon het ineens heel hard te regenen en te onweren. Wederom een tropische onweersbui, zo ongelofelijk hard. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt. Vanaf het hotel keek ik naar de hoofdweg en zag hoe mensen stopten en niet meer verder durfde te rijden. De straten overstroomden, wat ze hebben hier geen afwatering. Op mijn telefoon opende ik de omweersrader en ik zag dat de bui direct boven ons hing, om ons heen zag ik ook verschillende blikseminslagen.

Er bekroop mij een gevoel van angst en medelijden.

Net toen ik weer binnen in mijn kamer stond hoorde ik een enorme knal! De bliksem was waarschijnlijk ingeslagen in de telefoonmast naast het hotel. Er bekroop mij een gevoel van angst en medelijden met de bevolking, want zij wonen in kleine hutjes. Met zulke heftige tropische buien is het goed mogelijk dat deze instorten. Eerder had ik kunnen zien, wat voor gigantische schade deze buien kunnen aanrichten.